Θέλω να γράψω για έρωτες, για φιλιά, για αγκαλιές βραδινές και χάδια κυκλικά, πριν σβήσει το φως της ημέρας. Θέλω να μιλήσω για εκείνους, τους ένα δύο τρεις ανθρώπους που μέσα από δύο χείλη κόκκινα άλλαξαν ζωές, κοσμοθεωρίες, υπάρξεις ολόκληρες. Για τους τόσο μετρημένους και τόσο διαφορετικούς που ακόμη θα σκεφτούν ένα πρόσωπο, πριν πέσουν στο βρεγμένο μαξιλάρι τους. Εκείνο το πρόσωπο που σκέφτηκαν σήμερα, χθες, προχθές και έως κάθε χθες που μπορούν να φέρουν στη μνήμη τους. Για εκείνους που βουβά διεκδίκησαν μία αίσθηση, ένα ανεκπλήρωτο εάν... Για εκείνους που δέθηκαν με ένα βλέφαρο, χωρίς να συλλογιστούν λεπτό, εάν θα χυθεί σταγόνα αίμα. Δεν τους ένοιαξε μήτε πόλεμος εσωτερικός μήτε δισταγμός. Θέλησαν να ζήσουν ένα όνειρο και μπούκαραν με θράσος, παίρνοντας τίποτε λιγότερο από ό,τι άξιζε το όνειρό τους. Πίστεψαν σε ανθρώπους και απέδειξαν πως η πίστη, ικανή να σηκώσει πανιά και να ξεσηκώσει τον κόσμο ολάκερο είναι. Είναι λίγοι ειλικρινά. Μα, ξέρεις μάτια μου, πόση διαφορά έκαναν στο είναι τους; Εκείνους ζηλεύω. Ονομάζοντάς τους ελεύθερους και θρασείς. Ο έρωτας θράσος χρειάζεται και κάθε άλλο παρά αμφιβολία. Μα, πώς να ονομάσεις έρωτα κάτι που μοιάζει με αμφιβολία; Ξέρεις, μπουχτίσαμε από επιδερμικούς ανθρώπους, ανάξιους να νιώσουν φτερούγισμα μέσα τους, αλλά και από τους άλλους, εκείνους που κάθε φτερούγισμα το μεταφράζουν σαν κρύωμα, παρά σαν ανάγκη. Ποτέ μου δεν κατάλαβα σε ποια κατηγορία ανήκω. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί κατατάσσω τους ανθρώπους σε κατηγορίες και γιατί η τοποθέτηση αυτή υφίσταται από όλους και για όλα. Ξέρω όμως πως πάμπολλοι άνθρωποι σε πολλές χώρες, πάμπολλες ψυχές σε τούτο τον πλανήτη μπόρεσαν και μετέφρασαν σωστά το δικό τους φτερούγισμα. Χάρη στη μετάφραση αυτή δεν πέταξαν ποτέ ξανά μόνοι. Και ξέρω πως η κάθε μια σφαίρα μπορεί να κόβει και ένα φτερό, όμως το πουλί που θέλει να πετάξει, θα αναδημιουργήσει μόνο του τα φτερά του. Και οι υπόλοιποι, οι επιδερμικοί – ας τους ονομάσουμε έτσι -, θα βρουν σιγά σιγά το δικό τους καραβάκι. Μα και εκείνοι, αγάπη μου, είναι αυτοί που το θάρρος τους το έχουν βαλμένο σε ένα σεντούκι, ψάχνοντας ολομόναχοι να βρούνε το κλειδί. Ανεξαρτησία ή φόβος να είναι;
Μπύρτα Αργυρώ
(αποφοίτησε από το Λύκειό μας το σχολικό έτος 2018-2019)