Θωμαϊδου Έλενα – Μαθήτρια Β’ Λυκείου
Σαν σήμερα, πριν από 104 χρόνια, ήρθε το αποκορύφωμα μιας ιστορίας που γέμισε με αίμα τις καρδιές ενός ολόκληρου γένους. Όλων αυτών των Ελλήνων του Πόντου, που ποτέ δεν έπαψαν να λησμονούν τις «Χαμένες τους πατρίδες» και συνεχίζουν να τις θυμούνται σε καθημερινή βάση μέσα από την παράδοσή τους, μέσα από τα ποντιακά δρώμενα, τα «μουχαπέτια», τους χορούς και τα τραγούδια.
Οι Έλληνες του Πόντου ποτέ δε δικαιώθηκαν, ποτέ δεν έλαβαν τη δικαίωση που περίμεναν. Εξακολουθεί να μένει αναπάντητο αυτό το «Γιατί». Ακόμα και σήμερα, κανένας «αρμόδιος» δεν τους έχει εξηγήσει για ποιο λόγο ένα τσούρμο άνθρωποι- ηλικιωμένοι, νεογέννητα, λεχώνες, άρρωστοι- όχι απλώς ξεριζώθηκαν, αλλά οδηγήθηκαν σε πορείες θανάτου.
Ίσως γιατί κάποιοι δεν ήθελαν να συνυπάρχουν με τους Έλληνες στις ίδιες κοινότητες; Ίσως γιατί κάποιοι θεωρούσαν τους Έλληνες Πόντιους «ξένους»;
Πάντως, το σίγουρο είναι το εξής: μπορεί να κατάφεραν να ξεριζώσουν τον ποντιακό ελληνισμό από τη Σινώπη, τη Σαμψούντα, την Τραπεζούντα, την Κερασούντα, την Αμάσεια, την Κοτύωρα, το Ατά Παζάρ, το Καρς, τη Ματσούκα, την Αργυρούπολη, τη Σάντα, την Κρώμνη, τα Σούρμενα, την Κόμανα, την Οινόη, τη Χαλδία, την Τόνγια, την Πάφλα, τη Νικόπολη, το Ακ Νταγ Ματέν και από τόσες άλλες περιοχές. Ωστόσο, οι Πόντιοι , τι και αν έφυγαν από την πατρίδα τους, τι και αν έχασαν τους