Η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που ομιλείται και γράφεται συνεχώς επί 4.000 συναπτά έτη. Αν και έχουν περάσει τόσες χιλιάδες χρόνια, ΟΛΕΣ οι ομηρικές λέξεις έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Μη το θεωρήσετε υπερβολή αυτό. Μπορεί να μη διατηρήθηκαν ατόφιες, αλλά τις χρησιμοποιούμε ακόμη μέσω των παραγώγων τους.
Για παράδειγμα: 1) μπορεί να μην χρησιμοποιούμε το ρήμα «δέρκομαι» (=βλέπω), ΑΛΛΑ χρησιμοποιούμε τη λέξη «οξυδερκής» (=αυτός που έχει μεγάλη αντιληπτική ικανότητα).
2) μπορεί να μη χρησιμοποιούμε τη λέξη «λωπούς»(=ρούχα), ΑΛΛΑ χρησιμοποιούμε τη λέξη «λωποδύτης» (=αυτός που βυθίζει/δύει το χέρι του μέσα στο ρούχο, για να μας κλέψει).
3) μπορεί να μη χρησιμοποιούμε τη λέξη αυδή» (=φωνή), ΑΛΛΑ χρησιμοποιούμε τις λέξεις «άναυδος»(=άφωνος, άλαλος) και «απηύδησα» (=έχω εξαντλήσει κάθε όριο υπομονής, έχω κουραστεί τόσον πολύ ψυχικά που δεν μπορώ να μιλήσω)
Εκτός από την ιστορική συνέχεια, ένα άλλο χαρακτηριστικό της ελληνικής γλώσσας είναι ότι πολλές φορές οι λέξεις περιγράφουν με εντυπωσιακό τρόπο ιδιότητες της έννοιας στην οποία αναφέρονται.
Για παράδειγμα, η λέξη «άγαλμα» προέρχεται από το ρήμα «αγάλλομαι» (=ευχαριστιέμαι). Η αντίστοιχη λατινική λέξη είναι «statua», που προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «ίστημι» (=στέκομαι, μένω ακίνητος). Επομένως: για εμάς «άγαλμα» είναι αυτό που, όταν το βλέπουμε, ευχαριστιέται η ψυχή μας, ενώ για τους Λατίνους είναι κάτι που απλώς στέκεται ακίνητο! Τεράστια διαφορά…
Είναι προφανής λοιπόν η σχέση που έχει η γλώσσα με την σκέψη του ανθρώπου. Όσο πιο απλά σκέπτεται ένας άνθρωπος, τόσο πιο απλά εκφράζεται (προφορικά και γραπτά). Όπως αναφέρει μάλιστα ο μεγάλος Αυστριακός φιλόσοφος Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν «Τα όρια της γλώσσας μου καθορίζουν τα όρια του κόσμου μου».
Ας αναλογιστούμε όλοι εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες πως κρατούμε στα χέρια μας έναν πραγματικό θησαυρό σοφίας και γνώσης, που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας, και τον οποίο οφείλουμε να κληροδοτήσουμε ακέραιο και ατόφιο στις επόμενες γενιές!
