Αγαπητοί μας καθηγητές ,
μέλη του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων,
συμμαθητές και συμμαθήτριες,
49 χρόνια κλείνουμε σήμερα από τη ηρωική εκείνη στιγμή που οι νέοι της Ελλάδας «ταμπουρώθηκαν» μέσα στο Πολυτεχνείο και αποφάσισαν να αντισταθούν στην απάνθρωπη δικτατορία που μετρούσε ήδη 7 χρόνια εξουσίας.
Οι φοιτητές βλέποντας πως τα αιτήματά τους για εκδημοκρατισμό της λειτουργίας του εκπαιδευτικού συστήματος δε θα ικανοποιηθούν, αν δεν γίνει η μεγάλη πολιτική αλλαγή, πήραν την μεγάλη απόφαση.
Ο αγώνας τους κάθε μέρα γινόταν ολοένα και πιο έντονος και σιγά– σιγά από καθαρά φοιτητικός έγινε αγώνας ΟΛΟΥ του ελληνικού λαού, έγινε αγώνας πολιτικός, έγινε αγώνας για τα πλέον απαραίτητα ΚΑΙ αυτονόητα: «Ψωμί – παιδεία – ελευθερία».
Κλείστηκαν μέσα στο Πολυτεχνείο αποφασισμένοι να δώσουν έναν αγώνα μέχρι θανάτου. Και ο αγώνας τους – παρά το βαρύ τίμημα σε ανθρώπινες ζωές– δικαιώθηκε. Ήταν η αρχή του τέλους της δικτατορίας, που ωστόσο πρόλαβε -προτού καταρρεύσει- να βυθίσει στο αίμα την Κύπρο με το προδοτικό πραξικόπημα που οργάνωσε.
49 χρόνια μετά, το μήνυμα του Πολυτεχνείου παραμένει διαχρονικό: η εξέγερση εκείνων των φοιτητών σηματοδοτεί την αρχή αγωνιστικών διεκδικήσεων των ανθρώπων – και πολύ περισσότερο των νέων- για ένα διαφορετικό κόσμο, πιο ανθρώπινο και ειρηνικό.
Και εμείς ως νέοι γνωρίζουμε το χρέος μας και, παρόλο που δεν το πιστεύετε και συχνά πυκνά μας κατηγορείτε ως αδιάφορους, ΕΜΕΙΣ είμαστε έτοιμοι να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, όποτε και αν χρειαστεί.
Ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας